กาวเป็นสารที่มีคุณสมบัติการยึดเกาะที่ดีเยี่ยม ซึ่งทำหน้าที่โดยการเชื่อมต่อวัตถุผ่านการยึดเกาะและแรงยึดเกาะ

บทนำของวัสดุ

ประเภทของสารอินทรีย์หรืออนินทรีย์ ธรรมชาติหรือสังเคราะห์ ที่สามารถเชื่อมต่อส่วนประกอบ (หรือวัสดุ) ที่เป็นประเภทเดียวกันหรือต่างกัน และหลังจากการบ่มแล้วจะมีความแข็งแรงเพียงพอ เรียกรวมกันว่าสารยึดติด สารยึดเกาะ หรือที่เรียกกันทั่วไปว่าสารยึดติด โดยแบ่งออกเป็นสารประกอบโมเลกุลสูงตามธรรมชาติ (เช่น แป้ง กาวสัตว์ กาวกระดูก ยางธรรมชาติ ฯลฯ) สารประกอบโมเลกุลสูงสังเคราะห์ (เรซินเทอร์โมเซตติง เช่น อีพอกซีเรซิน เรซินฟีนอล เรซินยูเรียฟอร์มาลดีไฮด์ โพลียูรีเทน และเทอร์โมพลาสติก เรซิน เช่น โพลีไวนิลแอลกอฮอล์อะซีตัล โพลีคลอโรไวนิลเรซิน ร่วมกับยางสังเคราะห์ เช่น ยางคลอโรพรีน และยางไนไตรล์) หรือสารประกอบอนินทรีย์ (ซิลิเกต ฟอสเฟต ฯลฯ) ขึ้นอยู่กับข้อกำหนด สารบ่ม ตัวเร่งปฏิกิริยา สารเพิ่มประสิทธิภาพ สารปลดปล่อย สารตัวเติม และสารเติมแต่งอื่น ๆ มักถูกเติมลงในกาว

นอกจากนี้ยังสามารถจำแนกประเภทตามการใช้งาน เช่น กาวร้อนละลาย สารเคลือบหลุมร่องฟัน กาวโครงสร้าง และอื่นๆ ตามขั้นตอนการใช้งาน สามารถแบ่งได้เป็นกาวบ่มที่อุณหภูมิห้อง กาวไวต่อแรงกด ฯลฯ กาวที่ใช้กันทั่วไปในการผลิตและซ่อมแซมภาชนะ ได้แก่ อีพอกซีเรซิน ยางคลอโรพรีน และยาแนว

ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา กาวออร์แกนิกมีการใช้งานที่แพร่หลายมากขึ้น และเทคโนโลยีกาวได้เติบโตเต็มที่ ทำให้เป็นหนึ่งในสามเทคโนโลยีการเชื่อมต่อหลักร่วมสมัยควบคู่ไปกับการเชื่อมต่อการเชื่อมและการเชื่อมต่อทางกล

การจัดหมวดหมู่

1. ตามวิธีการใช้งาน กาวสามารถจำแนกได้เป็นเทอร์โมเซตติง การหลอมร้อน การบ่มที่อุณหภูมิห้อง ไวต่อแรงกด ฯลฯ

2. ตามเป้าหมายการใช้งาน อาจเป็นกาวชนิดมีโครงสร้าง ไม่มีโครงสร้าง หรือกาวพิเศษ กาวโครงสร้าง ได้แก่ อีพอกซีเรซิน โพลียูรีเทน ออร์กาโนซิลิคอน โพลีอิไมด์ ฯลฯ ซึ่งเป็นเทอร์โมเซตติง อะคริลิก เมทาไครลิก และเมทิลเมทาคริเลต เป็นเทอร์โมพลาสติก นอกจากนี้ยังมีกาวที่มีส่วนประกอบหลากหลาย เช่น ฟีนอลิก-อีพอกซีดัดแปลง

3. ด้วยรูปแบบการบ่ม กาวสามารถเป็นตัวทำละลาย น้ำ ปฏิกิริยา หรือละลายร้อน

4. ตามองค์ประกอบหลักสามารถจัดประเภทเป็นอินทรีย์หรืออนินทรีย์ได้

5. โดยลักษณะที่ปรากฏ อาจเป็นของเหลว วาง หรือแข็งก็ได้

6. โดยองค์ประกอบ อาจเป็นองค์ประกอบเดียว สององค์ประกอบ หรือปฏิกิริยาก็ได้